Iets in mij kan het niet verdragen dat je huilt,
wanneer je niet inslapen kan,
wanneer je plots wakker schrikt,
wanneer je ergens tegenaan rolt en je pijn doet,
wanneer je ziek bent,
wanneer je je niet goed voelt, zonder duidelijk aanwijsbare reden.
omdat ik er niet voor je kon zijn toen je pas geboren werd en op mijn borst wilde rusten,
omdat ik er niet voor je kon zijn tijdens je 66 eerste nachten op je eentje in het ziekenhuis,
omdat ik er niet voor je kon zijn toen je pijnlijke prikken kreeg,
omdat ik er niet voor je kon zijn toen je dat vervelende oogonderzoek telkens weer moest ondergaan,
omdat ik er niet voor je kon zijn toen je alarmen deed en een neusbril moest dragen (en opnieuw, en opnieuw),
omdat ik er niet voor je kon zijn toen je neusje werd proper gezogen met veel te lang kriebelig buisje,
omdat ik er niet voor je kon zijn toen je honger had (want daar zorgde de sonde van je neusje tot in je maagje wel voor).
ergens ben ik bang dat je hechting hierdoor niet liep zoals het hoort,
ergens ben ik bang dat je later nachtmerries zal krijgen van de hele ziekenhuis-horror,
ergens ben ik bang dat elk bijkomend leed je figuurlijke emmertje doet overlopen.
Soms is mijn gevoel erkennen en benoemen de beste manier om ermee om te gaan.
Afsluiten doe ik met een oneliner die ik van mijn lief afgekeken heb – en soms weleens vervloek als rasechte controlefreak – “we zien wel”
Ondertussen blijf ik liefdevol moederen zoals een moeder moederen kan...