Tijd heelt alle wonden

Lieve Céleste, kleine muis.

We vieren weldra je eerste verjaardag. Wees maar zeker dat we er samen een onvergetelijke dag van maken! Als je je mama een traantje ziet wegpinken, weet dan dat dit voornamelijk uit blijdschap is omdat we hier vandaag samen staan. Maar op dit moment herbeleef ik het afgelopen jaar ook bijzonder intens.

Toen, half november 2019, ons leven op zijn kop gezet door je plotse en veel te vroege geboorte. Wanneer we de volgende morgen wakker werden leek het allemaal een vreselijke nachtmerrie. Mijn lijf besefte niet onmiddellijk dat je weg was. Hoe kan dit ook na een bevalling van amper een halfuur? Ook psychisch bleek het besef nog veraf. Maar er was geen tijd om echt stil te staan bij wat er gebeurd was, vanaf dan stond alles in het teken van jouw groei en welbevinden. Er volgden maanden van (over)leven op automatische piloot. Emoties werden opgekropt en kregen geen plaats. Vanaf dan was het voortdoen en niet meer achteruit kijken. We balanceerden maanden tussen hoop en onzekerheid.

Nu, half oktober 2020 en bijna 1 jaar later. Je bent een zaligheid, van 's morgens tot 's avonds verblijd je ons met je glimlach en bruis je vol energie. Zó dankbaar voor je feilloze parcours.

Toch is de kleinste trigger voldoende om me emotioneel volledig te overspoelen: beelden van een ziekenhuis op tv, een zwangere vrouw, het woord 'prematuur' of een pasgeboren baby die goed in 't vel zit. De pijn en het verdriet dat toen geen plaats kreeg, is nu des te sterk aanwezig. Je werd van me losgerukt toen ik nog niet klaar was om je te lossen. Je moest nog zoveel groeien en ook ik moest nog groeien in de rol van je mama.

Ik herbekijk de filmpjes van je eerste uren tegenwoordig regelmatig. Ik begin dan opnieuw te duizelen en word terug gekatapulteerd naar het moment dat ik pas bevallen, onwezelijk naar jou in de couveuse sta te turen. Ik zie je kleine verrimpelde lijfje, je smalle armpjes en beentjes, alle draadjes die met jou verbonden zijn. Op mijn slippers met de steunkousen hoog opgetrokken sta ik compleet overdonderd te wankelen op mijn benen. De machines zorgen voor een kakafonie van geluiden. In mijn hoofd zitten wel duizend vragen, maar ik krijg ze niet over mijn lippen. Ik durf amper te praten, uit schrik dat er een stortvloed aan tranen zal volgen.

Ik vergelijk ons bevallingsverhaal met een gutsende, gapende wonde. Een wonde die snel snel gestelpt moest worden. Het was een kwestie van vliegensvlug ontsmetten en stevig toedekken. Ondertussen is er al een korstje op gegroeid. Ik kan weer vrij bewegen. Maar af en toe wordt dit korstje losgetrokken en is de pijn daar opnieuw, enorm overweldigend. Ik vraag me af of ik ooit zal kunnen terugkijken op jouw komst zonder overspoeld te raken? En of de pijn verbonden aan deze herinnering ooit zal minderen? Achja, tijd heelt alle wonden zeker?