Blijkbaar is tandenpoetsen er voor jou de laatste tijd echt te veel aan.
Je verzet je hevig, duwt me weg en draait je om.
Je gooit weg wat je maar grijpen kan en gilt erop los.
Je schudt je hoofdje heen en weer en perst je lippen op elkaar.
Sommige dagen beschik ik over tonnen geduld en laat ik je even uitrazen. Daarna pikken we de draad weer op en verloopt het poetsen (bijna) vlekkeloos.
Andere dagen zit mijn emmertje al overvol en zorgen deze badkamer-strubbelingen voor de finale druppel.
Halleluja: eindelijk zijn je tanden gepoetst! Maar achteraf zit de manier waarop me dwars.
Zit ik dan eindelijk in die zetel waar ik zo naar verlangde, kan ik toch mijn rust niet vinden.
Er blijft nog wat schuldgevoel plakken over hoe het zojuist gelopen is. Tranen horen normaal niet bij je slaapritueel.
Sorry,
... voor mijn gezucht en geblaas,
... voor mijn gegrom en gebrul,
... voor mijn rollende ogen en boze blikken,
... voor mijn dreigende woorden en stevige greep.
Niet veel later hoor ik je huilen in je bed. Ik ga naar je kamer toe, neem je in mijn armen en spreek je sussend toe. Ik voel dat er nog spanning in je lijfje zit.
Ik neem je mee naar ons grote bed en ga naast jou op mijn kussen liggen.
Je grijpt spontaan mijn vinger vast en sabbelt bedreven op je knuffelkonijn. Ik hoor je woelend, dan weer blazend, alle onrust van je afschudden.
Ik breng je terug naar je eigen bed en geef je nog een laatste kus. Zonder problemen vind je de weg naar dromenland. Mama heeft inmiddels haar Pilates les gemist maar loopt evenwel op wolkjes naar beneden.