"Slaapt ze nu nog niet in haar eigen kamer?"

Toen ik pas zwanger was, las ik op de website van Kind & Gezin dat je baby liefst tot de leeftijd van 1 jaar bij mama en papa op de kamer slaapt. Jaja, dacht ik toen, een half jaar zal ook wel volstaan. (Ik slaap immers nogal graag en daarenboven liefst ook lang).

Als ik er nu opnieuw aan terugdenk komt haar eerste verjaardag wel heel dichtbij (of mogen we de herberekende leeftijd volgen ;-) ?). En als ik daar eens serieus over nadenk, overvalt mij toch een klein paniekske.

Ik moet toegeven, ik lig wel graag tussen Céleste en haar papa in. Ze slaapt nog steeds in de co-sleeper die tegen de muur op 2 stappen van ons bed staat. Aangezien de borstvoeding nooit echt gevlot is, moesten we toch telkens naar beneden voor een voeding en omwille van haar geknotter (typisch prematuurtjes) was een beetje afstand van mijn bed aangewezen om de geluidsoverlast te beperken.

Céleste slaapt, wanneer ze geen last heeft van snotjes of een hoestje, mooi het klokje rond zonder veel wakker te worden.

Ik daarentegen word nog regelmatig wakker. Soms eens wanneer ze hoest of wenend wakker schrikt, maar het meest van al zonder duidelijke aanleiding. Als ik dan toch wakker ben, ga ik steeds even boven haar bedje hangen om te checken of alles oké is. Dit doe ik ondertussen al bijna 8 maanden lang, sinds ze terug bij ons thuis is. Het gebeurt dat ik haar hoor sabbelen aan de oren van haar knuffelkonijntje en daarna kan ik met een gerust hart verder slapen.

Ik kan er de vinger niet onmiddellijk opleggen waarom haar op een grotere afstand te slapen leggen (haar kamertje is aan het eind van de gang) mij zoveel angst inboezemt.

Zou ik de nachten dat ik niet in haar buurt was willen goedmaken? Heb ik schrik dat ik haar niet hoor wanneer ze wakker wordt en ze zich dan (opnieuw) alleen voelt? Ben ik bang dat er lichamelijk iets kan misgaan (cfr. de talloze alarmen in het ziekenhuis = vergeten ademhalen)? Wellicht is het een combinatie van de drie.

Ik ben er trouwens vrij zeker van... moest ik aan Céleste vragen of ze op haar eigen kamertje wil slapen, ze luidkeels "ein-de-lijk" zou schreeuwen. "Mama, jij durft weleens te snurken" zou ze zeggen en "papa, jij worstelt met de lakens in je slaap".

Zou het mijn slaap ten goede komen als ze iets verder ligt en ik niet bij elke kik die ze geeft wakker schiet? Misschien wel. Zou het Céleste haar slaap ten goede komen dat wij haar niet meer storen wanneer we gaan slapen? Goed mogelijk. Maak ik dus van mijn hart een steen en leg ik haar te slapen in haar eigen kamertje? Vaneigens niet. Ik blijf nog even vlijtig verder babykamers pinnen op pinterest tot ik er helemaal klaar voor ben. Nog even volhouden, Céleste!