Ik denk dat iedere zwangere vrouw zich weleens voorstelt hoe haar bevalling eruit zal zien. Meestal is dit onderbouwd door verhalen van vriendinnen of de fragmenten die je te zien krijgt op televisie. Idealiter wordt dit voorzien van wat realistisch tegengewicht vanuit de prenatale lessen in het ziekenhuis. Mijn associaties met een bevalling waren de volgende: opkomende weeën en pijn, een spannende rit naar het ziekenhuis, nog veel meer weeën opvangen en (uiteindelijk) persen, kennismaking met je kindje dat op je borstkas wordt gelegd, je partner die de navelstreng doorknipt en tot slot je kindje dat aanhapt en de eerste druppels moedermelk drinkt.
Ik heb intussen de kaap van 30 weken zwangerschap bereikt en om mijn angsten ten aanzien van de bevalling aan te pakken ben ik gestart met een cursus hypnobirthing (https://geborenin.gent/zwangerschap/hypnobirthing/). Tijdens de eerste les was er binnen een klein veilig groepje veel ruimte om zaken met elkaar te delen. De les werd afgesloten met een bevallingsfilmpje, zo'n - in mijn ogen - idyllische thuisbevalling waarbij de pijn gedurende een filmpje van een aantal minuten natuurlijk niet in verhouding is met de realiteit.
Ik heb verhalen of beeldfragmenten van bevallingen sinds de geboorte van mijn dochter steeds zoveel als mogelijk vermeden. Dit was simpelweg te triggerend en pijnlijk. Toen we dit filmpje tijdens de cursus te zien krijgen was het echter niet mogelijk om de confrontatie uit de weg te gaan. Ik wendde mijn blik regelmatig van het beeldscherm af en beet op mijn lip in een poging om de emoties buiten te sluiten. Na de afloop van het filmpje keek de cursiste rond in de groep om aan te voelen welke indruk dit op ons had gemaakt. Ik bleef moedig tranen wegslikken. Tot op het moment dat we elkaars blik vingen en mijn tranen als een tsunami naar buiten wilden. Ik barstte in huilen uit en rilde alle opgekropte emoties naar buiten.
De bevalling die wij te zien kregen kon immers niet verder af staan van mijn eerste bevalling (spoedkeizersnede op 28 weken). De vrouw en haar partner beleefden de bevalling in verbondenheid en hadden veel oog voor elkaar. Tijdens mijn bevalling was machteloosheid en verbijsterend ongeloof het enige dat mij en mijn partner verbond. Buiten een angstige blik die we met elkaar deelden kregen we geen woord over onze lippen. De vrouw ervaarde haar pijn gedoseerd en kon deze telkens opvangen en kanaliseren. Mijn pijn zorgde ervoor dat ik het bewustzijn verloor en delen van de bevalling niet actief meemaakte. De vrouw kreeg haar kindje in haar armen na de bevalling en dit mondde uit in een mooi familiemoment, waar zelfs de grote zus aan deelnam. Ons kindje werd onmiddellijk na de bevalling meegenomen om haar in de couveuse te installeren. Ik werd na de bevalling naar recovery verplaatst zonder enige vorm van informatie over ons kindje en we zagen haar pas uren na haar geboorte voor het eerst. De vrouw gaf enkele uren na de bevalling borstvoeding aan haar kindje. Bij mij ging het kolfavontuur toen van start en borstvoeding is bij ons nooit een succesverhaal geworden.
Buiten het enorme contrast van deze bevalling met de mijne, raakte het mij dat ook de geboorte van mijn tweede kindje mijlenver van mijn gewenste bevalling zal afstaan. Omwille van de vroegtijdige spoedkeizersnede zal de bevalling opnieuw via een keizersnede gebeuren, omdat mijn baarmoeder bij (pers)weeën kan scheuren. Ik besef dat deze keizersnede anders zal verlopen, aangezien we ditmaal wel tijd zullen hebben om alle stappen ter voorbereiding te doorlopen. Ik heb vertrouwen in mijn artsen en wil alle risico's voor mezelf en de baby uitsluiten, toch voel ik teleurstelling en verdriet voor dit opgelegd verloop.
De eerste les hypnobirthing bracht me alvast zeer dicht bij mezelf en mijn onderliggende angsten en verdriet. Ik kijk er naar uit om hier verder mee aan de slag te gaan, al zal het wellicht heel wat groeipijnen met zich meebrengen. Volgende quote van Glennon Doyle vind ik hierbij enorm passend en bied me in zekere zin ook steun: "We can do hard things".
Yes, we can!