Vorig jaar was je er fysiek altijd bij, mentaal net iets minder 😴.
Dit jaar kan je niet harder aanwezig en in het moment zijn: je wil alles zien, horen, ruiken, voelen én proeven. Ik vind het zalig hoe elke leeftijd zo z'n schone kantjes en uitdagingen heeft.
Vorig jaar had ik schrik om je te koud te kleden en checkte ik elke paar meter je temperatuur. Geen wonder dat je telkens in slaap viel, je nog warmer induffelen was waarschijnlijk onmogelijk. Ook had ik schrik voor (k)accidentjes 💩, al die keren dat we pampers of vochtige doekjes vergaten.
Dit jaar gaan de meters die je zelf stapt voor geen meter vooruit. Je roze regenlaarsjes brengen je overal waar je gaan wil. Je zet je geregeld neer op je poep en gaat ter plekke op onderzoek uit. Alles wat je in je handjes krijgt ondergaat een smaaktest, nog voor mama en papa je kunnen waarschuwen. Wroetend in de aarde ontdek je schatten die met veel trots aan mama en papa overhandigd worden. Je hoort elke vogel hoog in de lucht fluiten en wijst bomen, blaadjes en takjes aan bij de vleet.
Het meest van al help je mama en papa uit hun hoofd komen, daar in het bos vol schatten op de grond en in de lucht. (Al was het maar omdat je regelmatig van koers verandert en dan zo snel mogelijk de andere kant op rent).
