Na een tijdje op recovery werd ik naar mijn kamer op de materniteit gebracht. Daar werd ik opgewacht door mijn vriend en onze beide ouders. Terwijl Céleste op neonatologie in haar couveuse werd geïnstalleerd, deden we samen ons verhaal aan onze ouders. Daarna gingen zij terug naar huis, het was immers al voorbij 2 uur 's nachts ondertussen.
Een paar uur later kregen we Céleste voor het eerst te zien. Binnenkomen op neonatologie deed aan als een andere wereld binnenstappen. Een donker zaaltje, volgepropt met een stuk of 8 couveuses. Ver voorbij middernacht, maar ziekenhuispersoneel was hier druk in de weer. Het was er muisstil en tegelijk klonken de bliepende machines oorverdovend luid.
Céleste's verpleegkundige verwachtte ons en bracht ons tot bij de juiste couveuse.
Met haar 750 gram en 38 cm, zo mager en klein. Verschillende buisjes en draadjes verbonden aan haar kleine lijfje. Een klein pampertje en een mutsje volledig over haar gezichtje getrokken.
Was dit nu onze dochter?
'Of ik haar even wilde vasthouden' vroeg de verpleegster. Heel voorzichtig werd ze onder mijn ziekenhuiskleedje gestopt, zodat ze warm bleef (ze kon haar temperatuur zelf nog niet regelen). Ik voelde mij heel onwennig en durfde amper te bewegen, ze was zo klein en ik had schrik om haar pijn te doen of een draadje los te trekken.
Daarna gingen mijn vriend en ik terug naar onze kamer. We babbelden de hele nacht over hoe op amper 3 uur tijd onze hele wereld op zijn kop was gezet.
De volgende ochtend was het nog steeds moeilijk te bevatten dat ik effectief bevallen was. Behalve de pijn aan mijn buik van de keizersnede, voelde ik lichamelijk weinig verschil met de dagen ervoor. Ook mentaal moest alles nog doordringen, de bevalling had amper een half uur geduurd en ik had het merendeel niet bewust meegemaakt.
Veel tijd om te bekomen was er echter niet. Het was belangrijk dat ik mijn melkproductie op gang trok. Dit betekende de eerste dagen regelmatig handmatig kolven, later kon dit gelukkig elektronisch (zo'n 8 keer per dag).
Om de haverklap stond er ook ziekenhuispersoneel in ons kamertje; de vroedvrouw om te helpen afkolven, de gynaecoloog voor nazorg, de verpleegster voor pijnstillers, de diëtiste voor de maaltijden en de kinesist voor mijn buikspieren.
Op zondagnamiddag verwittigden we familie en vrienden van Céleste's komst. Geen evident sms'je om te versturen, zeker gezien de onzekerheid van wat de komende dagen zouden brengen. Dit veroorzaakte een storm aan onthutste en bezorgde reacties, samen met liefdevolle felicitaties.