Kenmerkend aan 'mama zijn' is voor mij de zoektocht naar een nieuw evenwicht tussen gezin en werk. Een evenwicht vinden tussen thuis een aanwezige mama zijn én op het werk met mijn gedachten volledig bij de job te blijven. Ik vind het best wel een uitdaging: zo betrap ik er mezelf weleens op dat ik op mijn gsm mijn werkmails check terwijl ik naast mijn dochter in de zetel zit, of dat ik op het werk in gedachten afdwaal en me afvraag hoe het haar daar in de crèche vergaat.
Maar ik dacht het stilaan ongeveer gevonden te hebben, dat evenwicht. Tot ons dochtertje omwille van een hoogrisico contact in de crèche een week in quarantaine moest. Zíj moest in quarantaine, wij níet. Toch leek het ons verstandiger om onze contacten samen met haar zoveel als mogelijk te beperken en de zorg te verdelen door samen thuis te werken. Thuiswerken met onze tweejarige peuter erbij dus, amai mijn botten!
Ineens was ik tijdens de kantooruren niet overwegend werknemer en daarnaast mama of 's avonds het omgekeerde. Plots was ik werknemer én mama, tegelijkertijd. Geen autoritje tussen beide in om geleidelijk van het ene in het andere te rollen. Buiten het middagdutje om was ons dochtertje er altijd, ook tijdens die online meeting waar ze mijn collega met 'opa' aansprak. Evenzeer tijdens dat ander online overleg wanneer ze plots al haar kleren uittrok en met enkel haar pamper aan naar boven ontsnapte.
Thuiswerk met onze peuter, mijn zenuwen bleken er niet bijster goed tegen bestand. Ik voelde me verscheurd tussen mijn dochtertje, die ik niet de aandacht kon geven die ze verlangde, en mijn werk, dat ik niet zo zorgvuldig als ik zelf wilde kon uitvoeren. Ik moest immers regelmatig uit mijn focus gaan om te zien of ze het huis niet afbrak. Verder behoorde pampers verversen nu ook tot mijn taakpakket en deze 'to do' liet zich maar moeilijk uitstellen.
Om het één en ander van mijn to-dolijstje af te vinken, heb ik een paar principes opzij gezet. Maximum een half uur tv per dag? Tot mijn grote spijt bleek televisie een goede babysit, misschien wel de allerbeste. Want na een week quarantaine kent ons dochtertje werkelijk àlle vriendjes van Bing bij naam, hebben de Twirlywoos haar heel wat wiskundige begrippen bijgebracht en heeft ze dankzij Maya dagelijks haar dansbeentjes bovengehaald. Enkel op vaste tijdstippen eten? Tussendoortjes zijn hier net een zeer welgekomen bezigheid gebleken. Stukje fruit hier, yoghurtje daar en nog een cracotje voor de honger die komt. En voor het ons allemaal te gezond werd, er was nog altijd... chocolade! Dankzij Sinterklaas & zwarte Piet overleven we die quarantaine zelfs nog een paar weken langer 🤪 (nee, alstublieft niet!).
Het zinnetje: mijn collega in de meeting sprak ze aan met “opa”, doet mij steevast denken 😜 aan mijn oudste zoon. Toen ook ongeveer die leeftijd of misschien net iets ouder, in de winkel, waar we samen boodschappen deden, viel zijn oog op een mevrouw met lang grijs haar en een lange jas… en benoemde hij luidop: “ mama, is dát die heks uit dat verhaaltje?” Plots werd ik bloedrood… en zonk ik in de grond van schaamte… ook dát kan uit zo een schattig kindermondje komen 🤭🙈🤷♀️😊