Overal waar ik in huis kom, zadel ik mezelf met to do's op. Kasten die dringend opgeruimd of herschikt moeten worden. Speelgoed dat hoognodig geroteerd moet worden. Boeken die eindelijk gelezen moeten worden. (Kinder)(winter)kleren die onmiddellijk gesorteerd moeten worden. Een conditie die vlug opgekrikt moet worden.
Is dit een geval van verlate nestdrang? Ben ik op zoek naar mini projectjes waar ik m'n voorliefde voor plannen en organiseren in kwijt kan? Of vlucht ik hiermee weg van datgene waar het écht om draait?
Vermoeiend is het alleszins. Zo'n hoofd dat nooit stilstaat, niet kan landen in het hier en nu. Altijd maar op zoek naar wat aangepakt kan worden. Naar wat nog beter kan.
Frustrerend ook. Want met een newborn in huis heb je je handen letterlijk vol met voeden en wiegen. Handen die geen to do's kunnen aanpakken en dus evenmin afvinken.
"Maar ik heb nu tijd voor al die zaken waar ik anders nooit aan toekom" denkt m'n innerlijke Marie Kondo. "Ik moet er toch alles uithalen wat erin zit?".
Neen. Die tijd, die is er om te wennen aan een kersverse baby in ons gezin en huis. En om te herstellen van de zwangerschap en bevalling. Dat huis mag ontploft zijn - zolang de baby tevreden is, is de dag al geslaagd toch?
Ja, ik weet het. Waarom vind ik het dan zo verdomd moeilijk om me alleen om de baby te bekommeren en verder niets anders?
Kwetsbaar en hulpeloos. Een baby is zo verschrikkelijk kwetsbaar en hulpeloos. Ik draag sinds zijn geboorte 24/7 een verpletterende verantwoordelijkheid over dit kleine hummeltje. Ik wil het allemaal zodanig goed doen. Het liefst perfect.
Maar we moeten nog wennen aan elkaar. Ik kan hem niet altijd even goed lezen. En die krampjes kan ik niet wegnemen, hoe graag ik het ook zou willen.
Daarom probeer ik andere - meer tastbare - zaken angstvallig te controleren. Wanneer ik dan een projectje kan afvinken, bezorgt het me kortstondig de opluchting waar ik naar zocht. Maar al snel steekt mijn angst (om geen goede mama te zijn) opnieuw de kop op en probeer ik hem te onderdrukken door een nieuw taakje aan mijn lijst toe te voegen. En zo ijsbeer ik onrustig door het huis met een baby op de arm, elk hoekje en kantje te bestuderen en om te toveren in een 'moetje'.
Uiteindelijk is het simpel. 'Er zijn' is het enige wat onze newborn van me vraagt. Zowel fysiek als mentaal. Ik ben vastberaden om het anders te doen, want rust komt ons vast en zeker allebei ten goede. Vanaf nu zet ik 'samen niets doen' helemaal bovenaan mijn to do lijst. En m'n baby verliefd bewonderen, dat ook. De rest kan best nog een paar weken/maanden wachten.