Midden november 2019 was ik 28 weken zwanger van ons eerste kindje. Een meisje, althans dat wilden we voor onszelf houden. Mij lukte dat verzwijgen iets beter dan de papa (lees: oeps, al 3 keer verklapt!).
Na een deugddoende herfstvakantie ging ik terug van start op het werk. Een collega vroeg mij tijdens de middagpauze of ik ook zoveel beweging in mijn buik voelde. Enthousiast antwoordde ik dat de baby vooral 's avonds heel actief was en hoe leuk ik dit wel niet vond.
Tot ik hier iets bewuster bij stil begon te staan... Eigenlijk was de baby de laatste dagen minder actief geweest, bedacht ik mij. Ik ging ten rade bij collega's die al kindjes hebben, de een was hier vrij gerust in, de ander raadde mij aan om toch mijn gynaecoloog eens op te bellen.
Ik begon te twijfelen aan mezelf, heb ik wel voldoende gelet op de schopjes of was ik teveel gefocust op mijn werk? Ik vertelde mijn twijfels aan de papa. Hij beluisterde mijn zorgen en probeerde mij voornamelijk gerust te stellen. Ik was sinds het begin van de zwangerschap snel ongerust over wat er allemaal zou kunnen gebeuren en hij vond het belangrijk dat ik een zorgeloze zwangerschap had.
Ik nam de dag erop contact op met mijn gynaecoloog, maar hij werkte die dag niet. 'Geeft niet, ik overdrijf wellicht toch' dacht ik en ik besloot hem na het weekend terug op te bellen.
Op zaterdagavond in de zetel begon mijn molentje opnieuw te malen. Ik zocht informatie over het bewegen van de baby in je buik op. Ik las dat je ten minste 10 schopjes per dag moet voelen en wist nu wel heel zeker dat dit de afgelopen dagen het geval niet was. Ik belde mijn gynaecoloog om te luisteren wie de gynaecoloog van wacht was. Hij bleek echter zelf van wacht, want hij nam quasi onmiddellijk op. Even mijn kluts kwijt omdat ik effectief iemand aan de lijn kreeg, vertelde ik mijn verhaal. Hij raadde aan om in Maria Middelares aan de monitor te hangen ter controle. Zo vertrokken we - een beetje ongerust maar vooral heel onwetend - om 21u naar het ziekenhuis in Gent.
Commentaires