Toen we Céleste op 21 januari mee naar huis namen, kregen we er een thuismonitor bovenop. Met dit bakje werden haar hartslag en ademhaling voortdurend geregistreerd aan de hand van 2 elektrodes. Een geruststelling (vooral 's nachts) maar ook een grote bron van ergernis.
Oké, het was heel handig tijdens de eerste weken. Ik hoefde niet om de 2 minuten boven haar bedje te hangen om te checken of ze nog ademde. Ze sliep in de dressing verbonden aan onze slaapkamer (anders konden wij echt niet slapen door haar geknotter - iets typisch prematuren blijkbaar, klinkt alsof er een klein geitje bij je ligt) met het bakje naast ons bed. Als ze het heel moeilijk had om te verteren, legden we haar toch op haar buikje, zoals ze in het ziekenhuis gewoon was. Ook tijdens de eerste autoritjes in de maxi cosi was de monitor een stok achter de deur aangezien ik haar niet voortdurend in het oog kon houden.
Maar het bakje werkte niet altijd zoals we het wilden. Van zodra de elektrodes op haar lijfje een beetje loskwamen, ging het toestel in alarm. Als ik per ongeluk de adapter uit het toestel lostrok, jawel alarm. Soms zonder reden, alarm. En dat alarmsignaal werkte beter dan de luidste wekker. Zo ging het alarm eens 's nachts af, zonder duidelijke reden bleek, maar zo snel was ik nog nooit uit mijn bed gesprongen. Misschien een ideetje voor als ik terug ga werken?
Half maart, twee maand na onze thuiskomst, gingen Céleste en ik op slaaponderzoek. Na een nachtje inslapen in het UZ Gent zou blijken of de thuismonitor nog noodzakelijk was.
Gepakt en gezakt zette de papa ons af in het ziekenhuis. Ik had immers afgekolfde melk, flesjes, een flessenwarmer, het kolftoestel en kleren voor haar en mij mee. Hoe ik dat de volgende dag alleen zou dragen? Zorgen voor later!
Eens geïnstalleerd in ons kamertje kleefden de verpleegkundigen Céleste haar hoofdje, nekje en bovenlichaam vol met elektrodes. Ze was nu met een twintigtal draadjes verbonden aan een paneel waarop van alles geregistreerd werd.
Dit was helemaal niet naar Céleste's zin en ze huilde en maaide met haar ampjes heen en weer. Ik kon haar maar moeilijk troosten want er was weinig speling aan de draadjes om haar op te pakken. Na een halfuur huilen en klagerig neuriën nam ik haar toch bij mij. Al de draadjes raakten in de knoop, maar na een poosje wiegen kreeg ik haar enigszins gesust.
Wanneer ze 's nachts opnieuw wakker werd voor haar melk, heb ik toch wijselijk de verpleging opgebeld om mij te assisteren.
Zozo, we hadden de nacht overleefd zonder al te veel kleerscheuren! Snel Céleste melk geven, zelf ontbijten en alle spullen samenrapen om de oversteek te maken naar het kinderziekenhuis voor de doktersconsultatie. Daar aangekomen bleek mijn gerush natuurlijk voor niets en mocht ik driekwartier ontstressen in de wachtzaal.
De consultatie bij de dokter gaf het verdict, de resultaten van het slaaponderzoek waren goed! Er was niets meer te merken van haar prematuriteit en de monitor mochten we daar achterlaten.
Hoera, weer een mijlpaal genomen!