Ouderschap betekent ook jezelf af en toe tegenkomen. Wel, de start met vaste voeding was voor mij zeker zo'n moment.
Het begon al bij de timing van het starten met Célestes eerste hapjes. Volgens de kinderarts mochten we rekenen aan de hand van haar effectieve geboortedatum en starten op 6 maanden. Een kinderdiëtiste gaf in een webinar aan dat het toch beter was om pas op haar herberekende 6 maand te starten (2,5 maand later dus). Thuisbegeleidingsdienst Broos (gespecialiseerd in het begeleiden van ouders met premature baby's) ging het na en hoorde ook tegenstrijdige opinies. Na onze consultatie bij het Centrum voor Ontwikkelingsstoornissen werd opnieuw bevestigd dat we op vlak van voeding wel haar effectieve geboortedatum mochten volgen. Zo gingen we samen op haar 7 maand (of herberekend 4,5 maand) aan de slag!
Goed, de 'wanneer' was bij deze duidelijk. Voor de 'hoe en wat' raadpleegde ik de gids van Kind & Gezin. We hadden ons alvast een babycook aangeschaft en het leek mij niet veel meer dan een aardappel en wat groenten in de machine gooien, stomen en mixen.
Maar na de ellenlange oplijsting van alle moetjes en mag nietjes in de gids was ik eerst wat overdonderd. Ik ging bij mijn schoonfamilie en vriendinnen ten rade en blijkbaar had ik het toch redelijk goed ingeschat van dat samengooien van wat groenten en een aardappel. (van de Kind & Gezin 'wat eet mijn kindje' kalender ben ik trouwens wel een grote fan, ik hing hem aan ons magneetbord en duid aan wat Céleste geproefd heeft zodat ik voldoende varieer).
Na de theorie, volgde de praktijk. Voor haar eerste hapjes kreeg Céleste een klassieker voorgeschoteld, wortelpuree. Zoals voorgeschreven, gaf ik dit een aantal dagen na elkaar zodat ze kon wennen aan de smaak. Met de techniek was ze verbazend snel weg, ze hapte mooi af van de lepel en slikte telkens iets door.
Toch werd mijn geduld goed op de proef gesteld. Ik mocht op het vlak van voeding wel haar effectieve geboortedatum volgen, maar motorisch was ze wel 2,5 maand jonger. Ze kon dus nog niet rechtzitten, zelfs niet met steun. Geen enkel zitje bleek geschikt, want haar wipper/newborn set op de Tripp Trapp was haar te liggend, ze probeerde zich continu recht te trekken en met je kin op je borstkas is het maar lastig happen en slikken. Ik probeerde dan maar een recht zitje, maar daarvoor zat ze nog niet stevig genoeg en zakte ze al na enkele tellen onderuit, ook niet echt handig om te eten dus.
Naast de frustrerende zoektocht naar een geschikte eetaccommodatie, bewees Céleste opnieuw dat ze beschikt over een eigen willetje. Ze wilde de lepel voortdurend zelf vastnemen en in haar mondje stoppen. Meestal stak ze de lepel te diep en moest ze kokhalzen.
Resultaat van ons eetfestijn: Céleste hing (letterlijk) van kop tot teen vol groentesmurrie. Ook de grond, haar stoel en ikzelf mochten eraan geloven. (Want zeg nu zelf, is er iets leuker dan bellen blazen met je mond vol?!)
- naar Célestes normen een vrij zedige kennismaking met rode biet -
En zo ging het een aantal weken op een rij. De strijd werd meermaals gewonnen door Céleste, die haar bavet lekkerder vond dan de groentepap, die geen seconde stil zat en die elk record ver-spuwen met glans verbrak. Natuurlijk is alle begin moeilijk. Er zat bovendien helemaal geen haast achter en ik lees overal dat experimenteren belangrijk is. Toch werd ik ongelofelijk zenuwachtig van al dat gesmos en gewriemel. Het was gewoon sterker dan mezelf.
Kortom, mijn ongeduld, perfectionisme en onzekerheid zaten mij meer in de weg dan Céleste. Zij bewees opnieuw dat als ze iets wil, ze er gewoon voor gaat en dat vergezeld van haar schattigste-groentepapoveral-glimlach.
Ondertussen is er al ruim een maand vol groentehapjes gepasseerd. Af en toe laste ik een pauze van een paar dagen in, zodat we beiden (oké, vooral ik) op adem konden komen. Ze eet nu met gemak 100 gr per keer en zit al een stuk stabieler in haar stoeltje (herberekend is ze bijna 6 maand). Ze doet haar mondje open om van de lepel te happen en eet met veel smaak. Eten is nu een plezant moment voor mama en baby.
Welke les ik heb geleerd? Geduld is écht een heel mooie deugd, still working on it ;-). Meeveren op het tempo van je baby en proberen zonder te forceren werkt duidelijk het best (iets met gras dat ook niet sneller groeit als je er aan trekt).
Niets dat ik nog niet wist dus, maar het moest duidelijk even opgefrist worden.
Next step: Rapley (stukjes gestoomde groenten zelfstandig uit het vuistje eten). Ergens verdring ik nog dat dit met meer gesmos gepaard zal gaan omdat Céleste dan alles zelf mag doen. Rapley matcht daarvoor teveel met haar grote nieuwsgierigheid, drang naar zelfstandigheid en eigen willetje.