Dit zinnetje is nooit veraf, aangezien die tweede baby zich tot dusver nog niet aandiende. De buurman, collega of onbekende mama in de speeltuin: ze nemen het allemaal even gemakkelijk in de mond, alsof ze mij vragen of ik graag kaas lust.
Ik neem ze het niet kwalijk, zo'n vraag zou ik vroeger ook met gemak gesteld hebben. Toch blijft het voor mij een ferme trigger die heel wat twijfel, angst en verdriet blootlegt.
Ik zou hen maar al te graag van eenduidig antwoord voorzien. Maar, euh... ik weet het zelf niet?
Wanneer ik ons dochtertje zie spelen met andere kindjes gun ik haar die partner in crime enorm. Ik heb sinds haar geboorte hard 'gewerkt'. Ik liet me zowel lichamelijk als psychologisch begeleiden, om de impact van de traumatische bevalling en aparte kraamperiode te leren dragen. Ik merk de zinvolheid en effecten hiervan dagdagelijks op: ik kan opnieuw pijnloos 5 km lopen en bevallingen op tv of baby's in mijn omgeving halen me emotioneel niet meer helemaal onderuit.
Er gaat echter geen dag voorbij zonder dat ik denk aan opnieuw zwanger zijn, wat het lichamelijk en mentaal met me zou doen. Telkens steken dezelfde gedachten de kop op: Wat als ik voortdurend ongerust ben? Wat als de zwangerschap slechter verloopt dan de eerste keer? Hoe zal het zijn voor Céleste, stel dat we opnieuw in het ziekenhuis belanden? Kan ik de periode van veel huilen en weinig slaap nog eens doorspartelen? Zullen we bij de borstvoeding ditmaal een positiever verhaal schrijven? Kan ik mijn aandacht en liefde überhaupt wel onder 2 kinderen verdelen?
Gelukkig is m'n vriend er om de muizenissen in m'n hoofd een halt toe te roepen. Zo had ik afgelopen week wat buikpijn en stuurde ik hem al grappend dat ik misschien zwanger was. Mijn lief, de grootste twijfelaar en piekeraar van Gent én omstreken, stuurde droog "dat zou ik helemaal niet erg vinden" terug. Bon, we zijn er nog niet, maar op goede weg zijn we zeker.
