Mijn vriend en ik waren het er oorspronkelijk snel over eens, 2 kindjes leek ons ideaal. Met kinderen heb je sowieso je handen vol, bij 2 kindjes kan je elk van beiden tegelijk door de haren wrijven of nét op tijd vastgrijpen aan het zebrapad.
En als ik mocht kiezen hadden we er van elk eentje, namelijk een mini Dieterke en een mini Julietje.
Aangezien mijn eerste zwangerschap vroegtijdig afgebroken werd en de kans bestaat dat een tweede zwangerschap ook niet vlekkeloos verloopt, is de keuze voor een tweede kindje niet meer zo eenvoudig.
Ten eerste stel ik torenhoge verwachtingen aan een tweede keer zwanger zijn. Ik zou graag de 38 weken halen of liever nog langer. Ik wil voelen wat weeën zijn of zelfs merken dat mijn water breekt. Ik heb er mogelijks een iets te romantisch beeld van, maar het zou fijn zijn om het eens mee te maken.
De kans is echter groot dat ik tijdens een tweede zwangerschap het merendeel van de tijd moet platliggen. Hoe eenvoudig is het om plat te liggen met een pittige peuter in de buurt?
Verder zal er waarschijnlijk geen sprake zijn van een zorgeloze zwangerschap. Elk ongemak of pijntje zal uitvergroot worden in mijn hoofd en zorgen voor twijfels. Wellicht zal ik maar al te vaak in de spoed staan of 's nachts liggen piekeren. Zal ik mijn eigen lijf nog durven vertrouwen?
Dan is er het risico dat we ditmaal bewust aangaan. Een tweede vroeggeboorte is reëel en bijna onvermijdelijk. Dankzij medicatie en platte rust kan de zwangerschapsduur verlengd worden, maar in welke mate is niet te voorspellen. De kans bestaat dat we opnieuw een kindje in de couveuse moeten achterlaten, ons weer wekenlang moeten opsplitsen tussen thuis en ziekenhuis, ons leven nog eens maandenlang on hold moeten zetten. Willen we dit ons tweede kindje, Céleste, onszelf en onze familie en vrienden opnieuw aandoen? Daar komt bovenop dat dit spruitje het er minder goed vanaf kan brengen dan Céleste. Zijn we ons voldoende bewust van de mogelijke gezondheidsrisico's voor de baby?
Anderzijds willen we Céleste het grote zussen bestaan niet afnemen.
Ik zie het al volledig voor mij:
Céleste...
... die haar babybroer/zus een flesje geeft en een dikke kus op zijn/haar hoofdje drukt voor het slapengaan.
... die gamet met haar kleine broer/met de poppen speelt met haar kleine zus, of even goed omgekeerd natuurlijk.
... die samen met haar broer/zus naar school fietst en helpt bij zijn/haar huiswerk.
... die hem/haar meeneemt naar zijn/haar eerste fuif en mama die thuis ongerust de wacht houdt.
... die haar broer/zus vertelt hoe alles z'n gang gaat op de wereld en hem/haar daarbij de schoonste levenswijsheden meegeeft.
Oja, waarschijnlijk hoort daar ook nog gekibbel, geplaag en geruzie bij, maar dit filter ik bij deze even weg uit bovenstaand lijstje.
Voorlopig houden we het bij dromen van wat komen kan en knuffelen met Céleste. En heel eerlijk? Momenteel hebben we onze beide handen meer dan vol met ons klein deugnietje :-)!