Vanuit Maria Middelares werd ik met de ambulance overgebracht naar het UZ Gent. Deze rit duurde effectief een tiental minuten maar het leek wel een eeuwigheid. Terwijl ik de boodschap van mijn gynaecoloog probeerde te bevatten, herhaalde de vroedvrouw hoe fantastisch het was dat ik mijn moedergevoel had gevolgd. Dit 'volgen van mijn moedergevoel' werd die avond en de daaropvolgende dagen talloze keren geprezen, al voelde ik mij nog niet onmiddellijk 'moeder'. Omdat alles zo snel ging, was de ernst van de situatie nog niet volledig doorgedrongen bij mij. Ik weet nog dat ik het wel spannend vond, zo de eerste keer met de ambulance meerijden...
Ondertussen was mijn vriend met onze auto achtergekomen. We kregen net zo'n heftige boodschap en moesten dan apart naar het andere ziekenhuis rijden. Ik was gelukkig vergezeld van de vroedvrouw, maar hij haastte zich alleen naar het andere ziekenhuis om ons hopelijk snel terug te vinden. De vroedvrouw vertelde mij ondertussen al een beetje over wat komen zou. Achteraf gezien heb ik maar weinig opgepikt van haar poging om mij mentaal voor te bereiden.
In het UZ Gent werd ik op de brancard binnengerold in een operatiezaal. De gynaecologe op dienst sloot opnieuw de monitor aan en nam eveneens een echo. Al na 5 minuten had ze het gezien en riep ze 'we gaan het eruit snijden'. Achteraf bleek dat Céleste's hartslag toen begon te zakken en de situatie hoogdringend was.
Daarop volgde de 'spoed' uit 'spoedkeizersnede'. Razendsnel liep het operatiezaaltje vol met ziekenhuispersoneel. Iedereen druk in de weer met zijn eigen job en wij enkel in staat alles te ondergaan. Ik hoorde mijn vriend op de achtergrond aarzelend keuzes maken over het type kamer dat we wilden en dergelijke. Ondertussen waren verpleegkundigen aan het prikken in mijn beide armen en verwijderde er iemand mijn kleren. Mijn vriend kreeg een schort en mondmasker aangetrokken. Toen ik rechtzat voor mijn epidurale keken we elkaar angstig in de ogen, beiden geen woorden voor wat er aan het gebeuren was.
Toen ik terug op de tafel lag en er een afscheiding geplaatst was tussen mijn hoofd en romp, begon de gynaecologe te snijden. Blijkbaar werkte mijn epidurale nog niet want ik sprong een halve meter in de lucht van de pijn. Toen hoorde ik de gynaecologe en anesthesist opgejaagd discussiëren boven mijn hoofd. Iets over hoeveel tijd ze nog had, 'nog 5 minuten' zei de anesthesist. 'Bijgeven, bijgeven' riep de gynaecologe terug. Niet veel later begon ze te trekken en te sleuren aan mijn lijf. Ik wist nog niets over een keizersnede en had niet verwacht dat dit zo pijnlijk was. Op aanraden van de vroedvrouw begon ik te blazen om de pijn te bedwingen. Terwijl ik daarmee bezig was, hoorde ik de vroedvrouw mijn vriend aanraden om op de grond te gaan zitten. Blijkbaar verloor ik veel bloed en dit in combinatie met de warmte in de zaal maakte hem onpasselijk.
Van wat daarop volgde heb ik weinig bewust meegemaakt. Ik herinner me dat ik opnieuw wakker werd en vroeg of het kindje al geboren was. De omstaanders vertelden dat alles al gepasseerd was en dat de baby werd onderzocht bij de kinderarts. Ik hoorde in de verte iemand vragen aan mijn vriend hoe de baby zou heten, waarop ik hem 'Céleste' hoorde antwoorden. We zaten die dag nog met 2 namen in ons hoofd, maar toen hij de knoop voor ons beiden doorhakte, voelde het juist aan.
Ik zat op dat moment met honderden vragen, maar werd al snel overgebracht naar recovery om te 'ontwaken'. Daar lag ik dan op recovery, lichamelijk nog wat verdoofd maar mentaal klaarwakker. Gelukkig had ik mijn gsm bij me en kon ik sms'en met mijn vriend. Hij wachtte op onze ziekenhuiskamer met onze beide ouders.
Ik had op dat moment Céleste nog niet gevoeld, gehoord of gezien...
Comments