Eenmaal aangekomen op de spoed van Maria Middelares, werden we doorverwezen naar een kamertje op de materniteit. Het was ondertussen bijna 10 uur op zaterdagavond en het ziekenhuis was verlaten. Het deed vreemd aan om door een donker en stil ziekenhuis te wandelen. De vroedvrouw op de afdeling was op de hoogte van onze komst en had het kamertje al voorbereid. Ik weet nog dat ik mij toen een beetje schaamde dat ik als overbezorgde zwangere vrouw haar tijd in beslag nam...
Ik mocht gaan liggen op een bed en werd via een band rond mijn buik met de monitor verbonden. De monitor registreerde de hartslag van de baby. De vroedvrouw verdween naar een apart zaaltje om alles op de computer te volgen. Wij konden dit ook bekijken op een scherm in onze kamer. Toen de papa en ik de hartslag van de baby hoorden, waren we op slag gerustgesteld. Ik lachte nog dat hij meer ongerust was over zijn platte band van die voormiddag, dan over de baby. We hadden er totaal niet bij stilgestaan dat er na 6 maanden zwangerschap nog veel mis kon gaan. Oké de eerste 3 maanden zijn de risico's groter, maar daarna zijn we vertrokken tot het einde - dachten we...
Na een tijdje kwam de vroedvrouw mij vragen om op mijn zij te liggen. Blijkbaar was de baby's hartslag iets te stabiel en dacht de vroedvrouw dat ze sliep. We zouden haar wakker maken door op mijn zij te liggen. Even later kwam een assistent gynaecologe binnen om een echo te maken. De papa en ik dachten (hoe naïef waren we toen nog?) dat zij niet zo behendig was met het toestel, want we zagen een heel troebel beeld op de echo. Helemaal anders dan tijdens alle controles bij de gynaecoloog. Er werd ons op dit moment maar weinig verteld, wel merkten we dat er plots verschillende personen werden bijgehaald. De vroedvrouw kwam vertellen dat mijn gynaecoloog was opgeroepen en onderweg was naar het ziekenhuis. We voelden beiden wel aan dat er iets aan de hand was, maar wilden de realiteit nog niet onder ogen zien.
Een verpleegkundige begon een infuus te steken in mijn hand, zodat dit er al zat indien het nodig zou zijn. Terwijl de ernst van de situatie maar langzaam binnensijpelde, kreeg ik een spuit om de longrijping van de baby te helpen.
Ondertussen kwam mijn gynaecoloog binnen in de kamer. Hij had resultaten van de monitor en de echo bekeken en vond het aangewezen om mij naar het UZ Gent te brengen. Dit ziekenhuis is meer gespecialiseerd in vroeggeboortes. Hij zei dat het niet goed was en er een grote kans bestond dat ik te vroeg ging bevallen, mogelijks zelfs vanavond nog. Deze boodschap sloeg bij ons beiden in als een bom. We stamelden dat dit toch nog niet kon en konden onze tranen niet meer bedwingen.
Vanaf dan moest alles vooruitgaan en ik werd in allerijl met de ambulance naar het UZ Gent gebracht...
> Ik ben mijn gynaecoloog nog altijd dankbaar voor zijn eerlijke boodschap. We hadden het nodig om met de neus op de feiten gedrukt te worden. Zelfs terwijl ik in het ziekenhuis een infuus kreeg, bleef ik mezelf wijsmaken dat 'het wel zo erg niet zal zijn' want 'dat overkomt ons toch niet'. <