Maternal watte...? Ik stootte een jaar geleden op de term tijdens een webinar van lecoeuramareebasse (ik ken haar echte naam eigenlijk niet, dit is haar instagram account).
Google is onze vriend en omschrijft het fenomeen als volgt: 'de moeder ziet zichzelf altijd als de beste verzorger van het kind. Het vertaalt zich onder andere in het moeilijk kunnen afgeven van het kind (bv. aan de vader)'.
Hoewel ik nog vaak onzeker ben over mijn mama-competenties en mij dus zeker niet altijd als de beste verzorger van mijn kind bestempel, maak ik mij soms wel degelijk (onbewust) schuldig aan bovenstaand fenomeen.
En ondanks dat ik mijn vriend voor de volle 200% vertrouw met Céleste, is het overnemen en bemoederen soms sterker dan mezelf wanneer we beiden met haar thuis zijn.
Wanneer wervelwind Céleste zich bezeert en papa haar wil troosten bijvoorbeeld, kan mama het niet laten om zich ook te mengen. Ik ontneem mijn lief dan kansen om er helemaal te zijn voor ons dochtertje. En deze momenten zijn nu eenmaal schaarser bij papa die voor het werk lange dagen van huis weg is.
Ondertussen weet ik heel goed wat dit gegeven mee in de hand werkt. Het voelt voor mij soms aan alsof ik als mama niet met een schone lei begon, maar eerder in de min startte. Terwijl ik mijn woorden hier neerschrijf besef ik dat ik het zo niet mag zien, maar die gevoelens zijn er nu eenmaal. Ik voel me schuldig over de te korte zwangerschap en haar start zonder mama's voortdurende aanwezigheid. Daarbovenop voel ik me boos dat dit alles me anderhalf jaar na datum nog steeds regelmatig parten speelt. Ik wil het goedmaken en goed doen, dus probeer ik krampachtig alles onder controle te houden. Spoiler alert, dat lukt niet met kinderen!
Dus schatje, vanaf nu is ze all yours. Mama moeit zich niet meer in jullie momentjes, beloofd!
Allé, enkel nog om haar kleren klaar te leggen dan, want sommige combinaties die je maakt zijn écht not done 🙃