Ik ontmoette Sofie voor 't eerst in het UZ gent. Sofies dochtertje Rosalie lag tegelijkertijd met Céleste op neonatologie. Rosalie werd een tweetal maanden voor Céleste geboren en ze mochten voor ons naar huis vertrekken. Ik ben hen online blijven volgen via Instagram. Sofies stories rond het verlies van het derde trimester van de zwangerschap zijn telkens zó herkenbaar en leggen precies de vinger op de wonde. Toen Sofie een podcast reeks rond verlies uitbracht was ik meteen mee. Ik trok mijn stoute schoenen aan en vroeg of ze mijn verhaal kon gebruiken. Meestal ben ik de eeuwige twijfelaar en wacht ik zo lang met beslissen tot de keuze voor mij wordt gemaakt. Nu was er iets in mij dat zei dat ik dit moest doen. Ook al hield dit in dat ik ferm buiten mijn comfortzone mocht stappen 🙃.
Ik merk dat prematuriteit en alles wat daarbij komt kijken voor velen een ver-van-je-bed-show is (en gelukkig maar ook!). Toch wordt wereldwijd 1 op 10 kinderen prematuur geboren. Op 17 november, de dag na Céleste haar geboorte, is het Wereld Prematurendag en overal waar ik in het ziekenhuis kwam werd dit via de posters nog eens extra in ons gezicht gewreven (althans zo voelde het toen aan).
De vroeggeboorte van Céleste en ons traject erna hebben mij veranderd als mama én als persoon. Ik hoop door ons verhaal te vertellen en te delen, te zorgen voor een groter bewustzijn en eventueel herkenning bij anderen, zodat er uit deze moeilijke tijd niet alleen een pracht van een dochter maar ook meer begrip mag voortkomen. En begrijp me niet verkeerd, we hebben enorm veel steun gekregen van iedereen rondom ons, iets waarvoor ik mijn beide pollekes nog steeds kus. Toch ondervind ik regelmatig dat het niet gemakkelijk te vatten is, als je het zelf niet meemaakte. Dit zorgt soms voor pijnlijke vragen of adviezen, stuk voor stuk goed bedoeld maar ze raken wel een gevoelige snaar. Ik heb meestal de tijd of energie niet om mijn beleving te verduidelijken en antwoord dan sociaal wenselijk. Ik wil de ander geen ongemakkelijk gevoel bezorgen of met mijn pijn opzadelen. Maar het was en is soms nog lastig, dat valt niet te ontkennen.
Oja, blijkbaar is je werkwoorden vervoegen extra moeilijk met een joekel van een microfoon voor je neus. Mijn excuses daarvoor!
Bedankt Sofie, om mijn verhaal te beluisteren én voor jouw mooie woorden en warme stem.
Bedankt aan iedereen die luistert, omdat ons verhaal er mag zijn.
Je kan de aflevering 'de weg van Julie' (Podcast: Weg door Sofinesse) beluisteren via allerhande podcast apps (Podcast op iPhone of Spotify).
Comments